Βιδίνιο ή Βιντίν

(Vidin). Πόλη (57.614 κάτ. το 2001) της βορειοδυτικής Βουλγαρίας, χτισμένη στη δεξιά όχθη του Δούναβη. Το Β. έχει ποτάμια επικοινωνία με τη Ρουμανία, τη Σερβία, την Ουγγαρία, την Τσεχοσλοβακία και την Αυστρία και συνδέεται σιδηροδρομικά με το εσωτερικό της Βουλγαρίας. Η πόλη ιδρύθηκε από τους Ρωμαίους, από τους οποίους ονομάστηκε Βονονία. Από την εποχή εκείνη αναφέρεται επίσης ως Βενδωνίς, Βερνικάμιο, Ουιμεινάκιο και Βινινάκιο. Ήταν πόλη οχυρή και αποτελούσε στους βυζαντινούς χρόνους την έδρα του έξαρχου της Βουλγαρικής Εκκλησίας. Τo 1002 κυριεύτηκε από τον στρατό του Βασίλειου του Βουλγαροκτόνου και τα τελευταία χρόνια της βασιλείας του Αλέξιου Α’ Κομνηνού χρησίμευσε προσωρινά ως καταφύγιο των Κομάνων, εναντίον των οποίων είχε εκστρατεύσει ο αυτοκράτορας. Το 1443 και το 1595 δέχτηκε τις επιδρομές των Τούρκων, που την κατέλαβαν οριστικά το 1690. Από το 1798 έως το 1807 αποτέλεσε την έδρα του ισχυρότατου Τούρκου πασά Πασβάνογλου, ο οποίος κατόρθωσε να επωφεληθεί της δυσαρέσκειας που είχε προκαλέσει στους γενίτσαρους το μεταρρυθμιστικό έργο του σουλτάνου Σελίμ Γ’ (1780-1808) και να κηρύξει την αυτονομία του από το κράτος της Κωνσταντινούπολης, εξαναγκάζοντας μάλιστα τελικά τον Σελίμ, που είχε προσπαθήσει μάταια με αλλεπάλληλες εκστρατείες να συντρίψει τις δυνάμεις του Πασβάνογλου, να τον αναγνωρίσει πασά του Β. Το 1811 η πόλη κυριεύτηκε από τους Ρώσους, που την εκκένωσαν μετά την υπογραφή της συνθήκης του Βουκουρεστίου στις 16 Μαΐου 1812. Τo 1853, με την έκρηξη του νέου Ρωσοτουρκικού πολέμου, έγινε και πάλι εστία νέων πολεμικών συγκρούσεων. Μετά την υπογραφή της συνθήκης του Βερολίνου το 1878 εκχωρήθηκε στη Βουλγαρία, αφού προηγουμένως κατεδαφίστηκαν οι οχυρώσεις του. Στη διάρκεια του Σερβοβουλγαρικού πολέμου (1885) πολιορκήθηκε από τους Σέρβους, χωρίς όμως αποτέλεσμα, και στον Β’ Βαλκανικό πόλεμο (1913) οι Σέρβοι απέκλεισαντους δρόμους που οδηγούσαν στην πόλη. Κατά τον B’ Παγκόσμιο πόλεμο έγινε ένα από τα σημαντικότερα κέντρα του ανταρτοπολέμου.